Rozdział pierwszy

Stoję właśnie z Olkiem na lotnisku w Warszawie. Za chwile Złotopolscy przylatują z Argentyny, w której wywalczyli srebro Ligii Światowej 2013. W finale spotkaliśmy się z ulubioną Brazylią i niestety spakowali nas do domu w tie-breaku. A marzyło nam się kolejny raz z rzędu złoto, ale.. Nie wyszło. Dlatego teraz, razem z setkami osób stoję i czekam na nich. A w sumie to tylko na niego. Od jego wyjazdu do Rosji widzieliśmy się tylko raz – w Wigilię Bożego Narodzenia. Tak, spędziliśmy razem święta, lecz wtedy nie pojednaliśmy się do końca. Teraz chcę z nim wyjaśnić sobie wszystko i chcę prosić go, by wrócił do nas. Koniec z moim egoistycznym zachowaniem, muszę myśleć o synku, o nim. Wiem ile Bartek wycierpiał przez naszą rozłąkę; wiem, że to miało wpływ na jego grę w klubie i wiem jak on się starał, by nas odzyskać.

W dniu pierwszego meczu Polaków wysłałam mu sms z jakże zadziwiającą treścią:

„Przywieziesz medal – wracasz do nas”

Natychmiast oddzwonił, pytając czy nie żartuję. Oczywiście zapewniłam go, że to czysta prawda i ma się przyłożyć. To taka jakby kolejna motywacja, by coś osiągnęli z tych zawodów jako drużyna. Czy z medalem, czy bez i tak wrócił do nas. Po czwartej z rzędu porażce otrzymał kolejną wiadomość:

„Ty chyba nie chcesz do nas wrócić..”

I jak na zawołanie kolejne spotkania nasi wygrali. Baa, nawet Bartek przywiózł statuetkę MVP turnieju.

I są! Z hali przylotów wychodzi Iwona Ignaczak z dziećmi, żona Rucka, Agnieszka Jarosz w zaawansowanej ciąży, Dagmara Winiarska z potomstwem, ale nigdzie nie widać siatkarzy.

-Wiktoria! Jak super Cię widzieć! Ale się cieszymy! A Kuraś jak się ucieszy!- krzyknęła Aga i zostałam wyściskana przez koleżanki.

-Cześć Olo! Urosłeś!

-Chłop jak dąb!

A mały się zawstydził. No patrzcie, nie poznaje własnego dziecka. On i wstyd? W sumie.. nie ma co się dziwić – tylko kobiet wokół niego.

-Ej ej, nie zawstydzać mojego synka! Jakie wy opalone!- z wrażenia ich brązowej skóry, przejechałam palcem po ramieniu Dagmary.

-Słońce, plaża, drineczki, przystojni barmani.. Takie wakacje to ja lubię!

-No Ty Aguś na pewno drineczki, ciekawe co Kuba na to- żartowałyśmy z niej.

-Nie nie, ja tylko soczek dla towarzystwa- dzielnie się broniła.

-Ale Olo jest podobny do Bartka, będzie miał skubany powodzenie- mówiła Ruciakowa.

-Oczy to ma za mamusią- wychwalały, a ja poprawiłam mu koszulkę, trzymając go na rękach.

-Dobrze, że nie macie córeczki. Bo mój tata zawsze powtarzał, że jak ma się syna to pilnuje się tylko jego, a ja córkę to całego osiedla- Winiarska żartowała, a my zaniosłyśmy się śmiechem.

-No to Michał pewnie ma na oku całe Bełchatów- dodałyśmy.

-Szkoda, że nie leciałaś z nami.. Kurcze takie emocje były!

-A jaki doping stworzyłyśmy! Normalnie jak w Spodku!- zachwalała Iwonka.

-No a gdzie te sreberka?- spytałam, rozglądając się.

-Krzysiek kręci z nimi wywiady do Igłą Szyte i wszystkich zatrzymuje. Nawet sztab i trenerów!

-No to super. Bynajmniej się dowiemy więcej, niż tylko z ich opowieści.

-Będziemy wiedziały co tak się działo, gdy nas nie było!

-A co!

-Zmęczeni pewnie są, nie?

-Zmęczeni, ale szczęśliwi. Tak trudno było na początku, a dostali się aż do finału..

-Tata!- usłyszeliśmy krzyk Olka i mały wskazał palcem przed siebie.

Wyszli. Ubrani w biało-czerwone dresy z medalami na karkach. Każdy wyszczerzony, zadowolony. Igła z kamerą, bo jakby to inaczej. Jedni podchodzili do kibiców, inni odnajdowali swoje rodziny, ktoś udzielał wywiadu, Kubiak już był przy automacie ze słodyczami.. Powoli ruszyłam w stronę Bartka. Stałam obok kibiców, czekając aż podejdzie bliżej. Gdy składał podpis na koszulce dziewczynie obok mnie, mały zaczął się mi wyrywać do niego, więc szybko spytałam.

-A mi Pan też da autograf?

-Gdzie? – mruknął, nie podnosząc głowy z nad koszulki.

-No nie wiem, może na ustach?

Od razu spojrzał na mnie i wielki uśmiech pojawił się na jego twarzy.

-Rany, co wy tu robicie?- pytał i wziął syna na ręce, bo cały czas krzyczał „tata”.

-Czekamy za tatusiem- grzecznie odpowiedziałam.

-Synku mój, ale Ty duży!- wycałował go i przytulał.

-To jak z tym autografem?- niecierpliwiłam się, no co.

Ponownie uśmiech zajął mu pół twarzy, przybliżył się i delikatnie mnie pocałował. Więc wzięłam „sprawy w swoje ręce” i pogłębiłam pocałunek. Słyszeliśmy obok nas Krzyśka, pewnie szedł z kamerą, mówiącego „a tak to się witają chłopacy ze swoimi paniami.. O kurde to Kurkowie! Oluś nie patrz!.. Iwona, pogodzili się!”- krzyczał odchodząc od nas. Oderwałam się od Bartosza.

 -Medal jest, więc miejsce w domu też dla Ciebie jest- powiedziałam śmiejąc się.

-A jeśli bym nie przywiózł medalu? Nie wróciłbym?

-Nie, nie wróciłbyś do nas. To my wrócilibyśmy do Ciebie- znowu go pocałowałam.

-Jezu, jak ja tęskniłem!- objął nas ramieniem, całując nasze czółka.

Tak Kurek, nawet nie wiesz jak bardzo ja tęskniłam. Cholernie mocno mi Ciebie brakowało. 

I wiesz co? Kocham Cię kurde.

Cześć. ;) Jest i pierwszy rozdział, za wszelkie błędy przepraszam. Dziękuję, że czekałyście tyle miesięcy za powrotem tej historii. Cieszę się, że jeszcze ktoś chce czytać to opowiadanie. I właśnie stworzyłam listę INFORMOWANI bo kompletnie nie wiem kogo powiadamiać, więc jeśli mogłybyście zostawić jakieś namiary czy coś, to byłabym wdzięczna.

Kolejny rozdział wstawię jakoś w piątek, jeszcze przed meczem. ;)

Pozdrawiam, Dośka.