Rozdział drugi

Z Warszawy wyjechaliśmy po kilku dniach – zatrzymaliśmy się w hotelu. Teraz jedziemy do Bełchatowa, do naszego „starego” domu. Rodzice Bartka już tam nie mieszkają – wrócili do Nysy, do ich dawnego domu. Strasznie słoneczny i upalny dzień dzisiaj. Za kierownicą siedzę ja w samym bikini. Bartosz siedzi obok mnie w spodenkach, a Olek w tyle w foteliku dziecięcym, zajadając się żelkami. W radiu lecą letnie hity RMF FM. Cicho podśpiewuje razem z Anią Wyszkoni.

-Olek, daj żelka- mąż wychylił się do tyłu.

-Mas.

-Dziękuję. Mama chce?- spytał, podając mi opakowanie.

-A chcę. Zobaczysz czy w schowku nie ma okularów?- oddaliśmy żelki do tyłu.

-Już patrzę.. No są- dodał po chwili i podał mi je, zaczął przeglądać wszystkie papiery, które tam były. W sumie, to tylko jakieś starocie.- Ooo, nawet moje okulary tu są- zdziwił się, ale je założył na nos.

-W Rosji i tak pewnie nie były Ci potrzebne.

-No nie były- przytaknął, pijąc colę.

-Chyba za chwilę zajadę na jakiś CPN, bo możemy nie dojechać do Bełka..

-Spokojnie, dojedziemy- zapewnił, patrząc na wskaźnik.

-Będziesz pchał- w myślach już widziałam tę scenkę i zaczęłam się śmiać.

-No nie śmiej się ze mnie!- oburzył się na żarty, ale sam się wyszczerzył.- Najwyżej zadzwonimy po Szampona.

I tak postawiłam na swoim i skręciłam na CPN. Ja nie chcę mieć przygód z powodu braku paliwa.

-Olek idziesz z mamą?- spytałam.

-Tak!.. Kupiś mi coś?

-Pewnie- uśmiechnęłam się do niego, widząc szczęśliwą buźkę i odpięłam swój pas bezpieczeństwa.

-No ale chyba tak nie pójdziesz- usłyszałam.

-To znaczy jak?

-No w samym stroju.

-Bartek, przestań..

-Spodenki- rzucił krótko.

Wysiadł z auta i otworzył tylne drzwi. Podał mi spodenki, a sam odpiął syna i wziął go na ręce. Dla świętego spokoju założyłam je i także wysiadłam. Akurat podszedł do nas chłopak z obsługi.

-Dzień dobry. Za ile ślicznej pani zalać?- pewny siebie oparł się o samochód i mrugnął okiem.

-Do pełna- mruknął Bartek, zachodząc go od tyłu.

-Okeeej- i zabrał się do swoje pracy.

Bartosz trzymał Olka, a ja zawiązałam mu buta i podałam mu butelkę z piciem. A jego tatuś się nic nie odzywał, tylko miażdżył wzrokiem kolesia z obsługi.

-Proszę zapłacić w kasie- wyszczerzył się młody.

-Dziękuję bardzo- pociągnęłam Bartosza za rękę i odeszliśmy.

Mega duża ta stacja. Sklep połączony z barem. Wielki namiot, w którym można też jeść. Ogromniasty parking i ogródek. Niedługo to będzie główna atrakcja na drodze Warszawa – Bełchatów. Ja poszłam do kasy, a panowie do półek ze słodyczami. Po chwili już stałam obok nich.

-Co bierzecie?- spytałam, ale odpowiedzi nie usłyszałam.- Oluś co chcesz?

-To- wskazał palcem.

-Znowu żelki?- na co on pokiwał głową, uśmiechając się.

-I to- batonik.

-I Kubusia do picia, tak?- zaproponowałam.

-Taaaak!

-A moje kochanie coś chce?- trochę słodyczy i może humor mu się poprawi.

-Nie.- uuu, ktoś tu chyba jest zazdrosny.

Wzięłam 2 czekoladowe Grześki, paczkę chipsów i butelkę coli. I moja dieta poszła w niepamięć. Bo to wszystko wina Kurka! Zapłaciliśmy i wsiedliśmy do auta. Bartosz otworzył małemu żelki i razem wpierniczali.

-O co Ci chodzi?- pytałam, zapinając pas.

-O nic- uciął krótko.

-Cholera, znowu coś zrobiłam?!- zaczynałam się bardziej nakręcać, no ale byście widziały jak on się zachowywał!

-Jakie znowu?.. Nie podobał mi się ten koleś.

-No i dobrze, bo tylko ja Ci się powinnam podobać- chciałam przerobić to wszystko w żart, no ale ten nie..

-Oj wiesz o co mi chodzi.. On Ci się perfidnie patrzał w cycki! W moje cycki!- no i się dowiedzieliśmy, co Bartosza boli.

-Robisz z igły widły. Jeeny, koleś mnie nie zna i pewnie nie pozna, a nawet nigdy nie zobaczy. Pocieszył trochę oko i już. Niepotrzebnie się złościsz… Serio mam takie fajne?- spytałam i spojrzałam sobie na moje „poduszki”.

Bartosz tylko zezował okiem i uśmiechał się. No tak, on sypiał na nich i wspomnienia pewnie powróciły. W sumie, to jest to co Bartek lubi we mnie najbardziej.

-Pojedziemy gdzieś na wakacje?- wypalił, zmieniając temat.

-Ale jak, kiedy, gdzie?- typowa kobietka, brawo.

-Może wyspy? Domek na Majorce..

-Ten domek? Ten z podróży poślubnej? Łaaał. To będzie dość dużo kosztowało- no co, ekonomista jestem.

-Nie martw się o pieniądze.

-No ale Bartek.. Znowu wszystko za Twoje pieniądze- syknęłam oburzona.

-Proszę Cię, to są nasze pieniądze. Jesteśmy rodziną, konto jest wspólne i pieniądze na nim też. A poza tym, to chcę jakoś wynagrodzić Wam to, co zrobiłem..

-Skończ. Nie chcę do tego wracać- szybko przerwałam mu i ponownie włączyłam radio.

I taki to koniec rozmowy. Resztę drogi nie odzywaliśmy się do siebie. Nawet Olo nic nie mówił. Około 17 zlądowaliśmy w Bełchatowie. Nic się nie zmieniło. Nasz dom nadal wyglądał bajecznie, kwiaty wokół domu kwitły, tylko trzeba będzie trawnik skosić. Zaparkowałam przed bramą.

-Zobacz, usnął- powiedziałam, wskazując małego.

-To ja go zaniosę. Chyba łóżeczko jeszcze jest.

Wysiadłam z auta i rozprostowała się. Zdecydowanie byłam za długo w jednej pozycji. Wzięłam torebkę i zakluczyłam auto. Idąc, szukałam kluczy w torbie i za nic nie mogłam znaleźć. Przecież były! Na szczęście pojawił się Bartosz trzymający i Olka i klucze. Weszliśmy do domu, a wszystkie wspomnienia powróciły.

-2 lata temu też spał jak go tu przywieźliśmy- wspominałam nasz przyjazd ze szpitala, idąc do kuchni.

-Szybko zleciało. Chodź, położymy go na górze.

Więc razem poszliśmy do małego pokoju. Zmieniłam pościel i już Olo leżał wygonie na „starych śmieciach”. Chwilę popatrzeliśmy na niego i zeszliśmy do kuchni z zamiarem wypicia kawy. Nie było.

-Trzeba będzie skoczyć do sklepu, gdyż nic nie mamy.

-Co się dziwić, kilka miesięcy nikt tu nie mieszkał. Może pójdę?- zaproponował.

-Chce Ci się?.. To zrobię mini listę- usiedliśmy przy stole z długopisem i kartką.

-Ile tutaj zostaniemy?- odezwałam się, spisując potrzebne produkty.

-Mam prawie miesiąc wolnego. Pod koniec sierpnia muszę być we Włoszech. W sumie to musimy. Bo chyba nie zostajesz w Polsce?

-Nie. Ja Ciebie samego już nigdzie nie puszczę- odpowiedziałam i wyszczerzyliśmy się do siebie.

-Cieszę się. No to więc, jakoś za 3-4 dni możemy lecieć na wakacje.

-Tylko musimy wstąpić do Poznania, po rzeczy moje i Olka, bo tutaj mamy najpotrzebniejsze tylko.

-Kupimy nowe.

-Bartek..- nie lubię rozrzutności, a on zaczyna przesadzać.

-No co?

-Nic. I trzeba zastanowić się co robimy z domem i z mieszkaniem..

-Szkoda go sprzedać, nie? To nasz pierwszy wspólny dom.

-No i będzie stał, taki pusty? Złodzieje będą mieli chrapkę na niego.. Może któryś z chłopaków przenosi się tutaj co? By zajął się domem, zamieszkał tu..

-Ale to nie jest taki głupi pomysł. Andrzej Wrona się przenosi do Skry, zadzwonię i zapytam.

-No to super. Proszę kochanie, a jutro możemy skoczyć po trochę większe.

-Oookej. To za jakieś pół godziny będę- wstał, cmoknął mnie w polik i wyszedł z kuchni.

-Czekam- dodałam.

Gdy mojego męża nie było, rozejrzałam się po chatce. Dosłownie, nic się nie zmieniło. Rzeczy stały w tych samych miejscach, tylko kwiatów nie było. Pewnie teściowa wzięła. Pościel w sypialni była wciąż ta sama. Nasze zdjęcia ze ślubu, z sylwestra, zdjęcia Olka nadal stały na wielkiej komodzie. Tyle wspomnień..

-Kochanie jestem!- usłyszałam, byle tylko nie obudził syna.

-Jesteś. Już na zawsze- wyszeptałam i zeszłam do niego, zrobić upragnioną kawę.

Czeeeść. ;)

Z całego serca chcę podziękować za tak miłe przyjęcie. Cieszę się, że jeszcze nie zapomnieliście o mnie i o tej historii. A ja, korzystam z wakacji i tworzę, tworzę, tworzę. Jeśli ktoś chciałby być powiadamiany o nowym rozdziale to proszę zostawić jakieś namiary w zakładce INFORMOWANI.

Kolejny rozdział pojawi się w poniedziałek ;)

A teraz liczymy na 6 punktów!

Pozdrawiam, Dośka.