Rozdział siódmy

-O, patrzcie. Kurkowie!- usłyszeliśmy głos Adriana, gdy wysiedliśmy z auta taty.
-Nareszcie jesteście. Już myślałam, że samolot miał awarie i nie dolecicie, a tyle pierogów narobiłam- mamusia wyleciała z domu, witała się z nami całusem i zabrała nam dziecko. 
-Adi pomóż z walizkami, a nie tak stoisz- skracał „młodego” ojciec.
-No daj mi się wyściskać z siostrą i szwagrem. Jak było na wyspach? Kurde, jacy opaleni..
-Już im przesłuchanie urządzasz? Nie wystarczy, że zrobi to matka?1- burzył się tata, na co my wybuchliśmy śmiechem.
-Bardzo fajnie, mamy zdjęcia, wszystko pokażemy i opowiemy- zapewniał Kurek, a ja podałam mu torbę.
-Te, szwagier, my mamy do pogadania.
-Adrian zamknij się- warknęłam.- Już Ci kiedyś powiedziałam, że nie masz mieszać się w nasze życie.
-No patrzcie jakie to się drażliwe zrobiło. Co dzisiaj? Wszystkie mają okres czy co?
Wypakowaliśmy dalsze bagaże w ciszy i usiedliśmy w domku, w ogródku. Było tak, jak zapamiętałam. Trawa zawsze wzorowo skoszona, kwiaty kolorowo kwitły – mama miała obsesją na punkcie kwiatów. Z każdym rokiem było więcej odmian, a mamusia bardzo chciała mieć wszystkie. Holenderskie tulipany to podstawa! Na stole pojawiły się ciastka, wspomniane pierogi, ciasto drożdżowe i szklanki z kawą. Każdy się częstował, znaczy mama nałożyła nam na talerze, gdyż stwierdziła, że się wstydzimy.
-Jaki poważny, ma to po babci- zachwalała mama, przytulając Olka.
-Na pewno.
-No na pewno nie po dziadku- odpyskowała i podała wnukowi butelkę z herbatką, który napił się, a potem wybiegł z domku.
Ojciec tylko machnął ręką i przemówił.
-Ja pamiętam jak Adriana maluchem wiozłem ze schroniska.. A tak płakał! Już na pierwszym rondzie chciałem go wysadzić, no ale mamusia oczywiście nie, bo grzeczny jest a płakać musi jak każdy noworodek.. Cyc mamusi to był. No i nadal jest.
-Przymknij się już, Paliga. Głupoty gadasz. Bartek, Ty weź sobie pojedź, bo niedługo wiatr Cię porwie..- i kolejna porcja żarecka znalazła się na jego talerzu.
-A dziękuję bardzo, pierogi zrobiła mama pyszne- tak tak, zachwalaj.- A Ty Wiki podpytaj mamę jak zrobić takie dobre, bo zamierzasz mi zrobić je, jak przyjadę ze Spały- mrugnął do mnie okiem, ukazując swoje białe ząbki.
-Nic nie zamierzam- od razu zaprzeczyłam, nie wrobi mnie w lepienie pierogów.
-Zamierzasz, zamierzasz. Tylko jeszcze nic o tym nie wiesz- odpowiedział, co wywołało śmiech u rodziny.
-Jak powiesz jeszcze jedno słowo, to będą klapsy na tyłek- mruknęłam, popijając sok.- A gdzie jest Olo?- zaczęłam rozglądać się po ogródku i co? Nie było go nigdzie.- Nie ma go.. Olek!- zerwałam się z miejsca i pobiegłam do domu.
-Wiki, uspokój się!
Bartosz pobiegł za mną, jak i reszta. Martwię się o Olka bo to moje dziecko, a on jest jeszcze taki mały.. A gdzie go znaleźliśmy? W salonie, przy stoliku gdzie była czekolada. Jadł sobie ładnie słodkie z półmiska, brudząc się tym niesamowicie. Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą, a nawet zaczęliśmy się śmiać.
-Oluś skarbie, oddaj to- powiedziałam, biorąc go na ręce i odkładając czekoladę.
-Daj!
-Nie, już dużo zjadłeś.
-Daj!- ponownie ryknął, a w jego oczach pojawiły się łzy.
-Nie, zjadłeś już wystarczająco dużo. Musisz zostawić coś dla babci i dziadka.
-Wiki, daj mu. Przecież nic się nie stanie- usłyszałam głos ojca.
-Tato, powiedziałam, że nie zje więcej czekolady, to nie zje- szłam w zaparte.
-Wiktoria, to jest dziecko..
-Cicho Kazik, cicho- odezwała się mama.- Chodź kochanie z babcią, babcia Ci coś pokaże- wzięła go na ręce i wyszli do ogrodu.
-Mogłaś mu dać- syknął mąż, gdy siedzieliśmy znowu w ogrodzie, patrząc jak Olo z babcią podlewa kwiatki.
-Bartek tam była cała tabliczka. Pieprzone 12 kawałków! By się porzygał, co by się mogło stać- z nerwów stukałam palcami o stół.
-Przesadzasz.
-Co to dzisiaj jest z tymi babami? Nerwowe jakby nie wiem co. Mamuśka to talerz zbiła w złości- opowiadał tata.
-Jaka matka, taka córka- rzekł Adi.
-No Ty chyba zaraz dostaniesz..
-Spokojnie siostra. Bartek to jej minie. Mojej Ali po 3 dniach przeszło- wyszczerzył się.
-Adrian, masz pannę?- zaciekawił się Kurek.
-Noo.. 2 miesiące już z nią wytrzymałem.
-Ty, a gdzie ona mieszka?
-Tam, gdzie ptaki zawracają- machnął ręką, zajadając się ciastem drożdżowym.
-Adrian to już w ogóle się nam rozpuścił. Co chwilę na dyskotekę idzie, a w poniedziałek z pracy pijany przyjechał, bo szef stawiał! Nawet w niedzielę nie było go na zjeździe rodzinnym u wuja Zdzisia bulwersował się tatuś.
-A czemu Ci nie było?- spytałam, bacznie go obserwując, chociaż dobrze znałam odpowiedź.
-Nogi mnie bolały- wyznał, głupio uśmiechając się.
-Jego nogi zawsze bolą w niedziele, jak trzeba do kościoła iść!
-Oj no bo ostatnio imieniny koleżanki były. Mama budzi mnie na 11 do kościoła, a ja pionu nie mogłem złapać- relacjonował, śmiejąc się.
-I dlatego mama taka zła chodzi?
-Nie wiem. Może. Ale pewnie też dlatego, że taty szef miał wypadek i teraz mogą posypać się zwolnienia.
-Tak? A co mu się stało?- zaciekawiłam się. No co, muszę być na bieżąco.
-Wszedł na budowę i z rusztowania spadł- w skrócie wyjaśnił tata.
-To niedobrze. I jak z nim?- pytał mąż.
-Chyba źle, bo nie wrzeszczał „wypierdalać kurwa do roboty, bo premię wezmę”- nabijał się Adrian.
-Ty weź przestań, dobra?- syknął ojciec, a mama z wnukiem przyszła do nas.
Bartek od razu dał synkowi pić.
-Ale teraz jaki sajgon tam mają. Prokuratora, przesłuchania, śledztwo. Ludzie mówią, że podobno kilku pracowników pijanych było. No ale tak jest przeważnie na każdej budowie. Na alkomat większość brali..
-Dobrze, że taty nie pytali czy pił coś, bo by powiedział, że on nigdy nie trzeźwieje- wtrąciła się mama, patrząc na swojego męża.
-No Ty już mi tu nie dowalaj przy córce i zięciu. Byś się pohamowała.
-A idź mi- oburzona mamuśka poszła do domu. Ostro.
-Za babą nie trafisz..
-Bartek, Wiki też tak ma? Pewnie daje Ci popalić, nie?- spytał braciszek.
-Oooj, i to jeszcze jak. Nieraz spałem na kanapie- mówił, ciesząc się.
-Grabisz sobie Kurek. Jedź już do tej Spały- wkurzona także poszłam do domu. No co.
-Aaa, bo dzisiaj rano deszcz padał, a ja się dziwię co to tera, a to zmiana pogody- usłyszałam.
Z mamą przegadałam 2 godziny, opowiadając jak i słuchając opowieści. Oczywiście mamusia nie kryła radości i musiała pochwalić moją decyzję o powrocie do Bartosza. Jej też już przeszło, emocje wypłynęły i cieszy się, że widzi naszą trójkę razem. Mówiła, że Bartek dzwonił do nich, przepraszał, pytał co u nich, u mnie. A mama nawet wysyłała mu zdjęcia Olka, gdy on był w Rosji. Chwaliła się, że ma dobry kontakt z moją teściową. Nauczyły się obsługiwać „skajpaja” – tak sobie to nazwała, i w wolnych chwilach opowiadają i komentują wszystko i wszystkich. Pokazałam zdjęcia z Majorki, pogadałyśmy o przyszłości, jak i wspominałyśmy przeszłość. Około 18 umówiłam się z Wiolą, że przyjdę do niej. Bartosz nie chciał iść ze mną, więc został z rodziną i synem. O wszystkim, co dzieje się u nas, dowiedziała się Wiolka, a ona powiedziała mi, że pisze sobie z Karolem Kłosem. A zaczęło się od facebooka. Wiolka podjarana wpisami Karollo, postanowiła go poznać i patrz, ma to co chciała. Przed 21 wróciłam do domu. W drzwiach stanął Bartek z Adrianem. Normalnie jak ochroniarze na bramce w klubach.
-Do której miałaś wychodne? Chcesz dostać?- od razu zaatakował mnie ten pierwszy.
-8 razy- mruknęłam, przechodząc obok nich.
-Dostaniesz raz, za karę i żebyś pamiętała- Kurek klepnął mnie w tyłek, a ja zdziwiona spojrzałam na niego.
-To bolało. Będę miała ślad twojej dłoni na pośladku..

-Naznaczona- powiedzieli razem i wybuchli śmiechem.


Poszło.  Dziękuję za czytanie i komentowanie. ;)
Jeśli ktoś chciałby być powiadamiany o nowym rozdziale to proszę zostawić jakieś namiary w zakładce INFORMOWANI.